Muhterem Müminler!
Hiç bebek olmadan, anında büyüyen bir canlıya rastladınız mı? Peki ya anasını-babasını sevmeyene? Ne yazık ki, insanoğlu da bebeklikten itibaren anasının-babasının yanında büyüdüğü hâlde, o mübarek insanları daha sonraları itip kakabiliyor ve onları ihmal edebiliyor. Tabii bunun bir de tam tersi vardır.
Muhterem Kardeşlerim!
Hiç şüphesiz insanlar Hz. Âdem ve Hz. Havva’dan yaratılmış olmakla kardeş kılınmışlardır. Bununla birlikte, Hucurât suresinin 10. ayetinde; “Müminler elbette ki kardeştir.”[1] buyurulmaktadır. Dinimiz İslam böylelikle müminler arasındaki kardeşliği daha ileri götürmüş, farklı kavimlerden insanları din kardeşi yapmıştır. Bu kardeşliğin nasıl olduğunu Medine’ye hicret edildiğinde ensar ve muhacir arasında görmüştük. İşte bu kardeşlikle birlikte oluşan bütüne kısaca “ümmet” denilmektedir. Onun içindir ki, tüm insanlığa karşı bir sorumluğumuz olduğu gibi, dinde kardeş olmamız hasebiyle ümmetimize karşı da sorumluluklarımız vardır. İşte bu bilinç, ümmet bilincidir.
Muhterem Müslümanlar!
Kurban ve bayramlar bu dinin şiarlarından, yani sembollerindendir. Bu bayram günü Allah’ın adının yüceltilmesi ve ona şükrün karşılığı olarak kurban kesme günü olduğu gibi, kucaklaşma ve sevinci paylaşma günüdür de. Nitekim Peygamber Efendimiz (s.a.v.) bu günümüzü şöyle ilan etmiştir: “Ehl-i İslam olarak Arefe, Bayram ve Teşrik günleri bizlerin bayram günleridir. Bu günler yeme içme günleridir.”
Muhterem Müminler!
Allah (c.c.), Kur’an’da şöyle buyurmaktadır:
“Şüphesiz yeryüzünde insanlar için yapılan ilk mabet, âlemlere bereket ve hidayet kaynağı olan Kâbe’dir. Orada apaçık deliller ve İbrâhîm’in makamı vardır. Oraya giren güven içindedir. Bundan dolayı hacca gitmeye gücü yetenlere Beytullah’ı haccetmek Allah’ın bir emridir.”
Muhterem Müslümanlar!
Yüce Allah şöyle buyuruyor: “(Ey Muhammed!) Onlara, Âdem'in iki oğlunun haberini gerçek olarak oku. Hani ikisi de birer kurban sunmuşlardı da, birinden kabul edilmiş, ötekinden kabul edilmemişti. Kurbanı kabul edilmeyen, ‘Andolsun seni mutlaka öldüreceğim.’ demişti. Öteki, ‘Allah ancak kendisine karşı gelmekten sakınanlardan kabul eder.’ demişti.”
Muhterem Müslümanlar!
İman, ruhlar âleminde Rabbimiz’e verdiğimiz sözle başlayıp, ahiret hayatına kadar uzanan, kalbî bir kabulün ve yönelişin adıdır. İman her ne kadar “dil ile ikrar, kalp ile tasdik” diye tarif edilse de, onun en büyük göstergesi pratik hayata yansıyan ameldir. Çünkü insan, amel defterine kaydedilen iş ve davranışlara göre ahirette kıymet bulacak, dünyevi eylemlerine göre ahirette hesaba tabi tutulacaktır. Bu manada amel, insanın ahirete götürmek üzere nakış nakış, ilmek ilmek hazırladığı çeyiz sandığına benzer.Muhterem Müslümanlar!
Peygamber Efendimiz (s.a.v.) Vedâ hutbesinde sadece Müslümanlara değil, aynı zamanda tüm insanlığa şu vasiyette bulunmuş ve insanlığın bir aile olduğuna vurgu yapmıştır: “Ey insanlar! Rabbiniz birdir. Babanız da birdir. Hepiniz Âdem’in çocuklarısınız, Âdem ise topraktandır. Arabın Arap olmayana, Arap olmayanın da Arap üzerine üstünlüğü olmadığı gibi; kırmızı tenlinin siyah üzerine, siyahın da kırmızı tenli üzerinde bir üstünlüğü yoktur. Üstünlük ancak takvada, Allah’tan korkmaktadır. Allah yanında en kıymetli olanınız O’ndan en çok korkanınızdır.”
