Yüce Allah’ın insanlığa rahmet olarak gönderdiği Hz. Muhammed Mustafa (s.a.v.)’in ümmeti, Rabbimizin; “Sizden, hayra çağıran, iyiliği emreden ve kötülükten meneden bir topluluk bulunsun. İşte kurtuluşa erenler onlardır.” buyruğuna muhatap kılınmıştır.
Biz insanlar, gönderildiğimiz bu imtihan dünyasında hayatiyetimizi devam ettirebilmek için gıdaya muhtacız. Beslenmeksizin yaşamamız mümkün değildir. 
Allah ile kul arasındaki iletişimin merkezinde “vahiy” vardır. İnsanı en mükemmel şekilde yaratan ve dünyaya gönderen yüce Allah onunla iletişimini kesmemiş; yetki, yetenek, irade ve sorumluluk verdiği insana “vahiy” ve “peygamberler” vasıtası ile yol göstermiştir.
Peygamberler Allah’ın seçkin kullarıdır. Âdeta insanlık ailesi içerisinden süzülmüş ve damıtılmış kişilerdir. Kur’ân-ı Kerîm’de bu hususu belirtmek için “ıstafâ” fiili kullanılmıştır. Tefsirlerde bu ifade, peygamberlerin bütün yaratılmışların özü kılındığı, onların kötü sıfatlardan arındırılıp övgüye layık hasletlerle bezendiği şeklinde anlaşılmış ve anlatılmıştır.
Âlemlerin yegâne Rabbi olan Allah (c.c.), yaratmış olduğu varlıklar içerisinde en büyük payeyi insana vermiş ve onu Kur’an’da “eşref-i mahlukat” yani yaratılmışların en şereflisi olarak nitelendirmiştir.
Bir Müslüman’da bulunması gereken en değerli vasıflardan birisi de cömertliktir. Cömertlik savurganlık yapmadan, sadece Allah’ın rızasını umarak iyilikte bulunmak, ikram etmek, ihtiyaç sahiplerinin ihtiyaçlarını gidermeye çalışmaktır.
Sünnet denince aklımıza Peygamberimiz gelir. Sünnet iz, yol, âdet, uygulama demektir. Biz Müslümanlar için yol, Rabbimizin de yolu olan ve Fâtiha suresi ile günde 40 defa bizi de iletmesini istediğimiz, sırat-ı müstakim yoludur. Bu yol tüm aşırılıklardan uzak orta yol, doğru yoldur.
