Allah (c.c.) mevcudatı yoktan var etti. Yarattığı en değerli varlığı ise insan olarak isimlendirdi. İnsan kelimesine baktığımızda, ahbaplık ve tanışıklık manasını ifade eden “ünsiyet” kökeninden geldiğini görmekteyiz. Henüz dünyaya gelirken bir ailenin içerisine doğan insan, kendini öncelikle ailesine ait hissederek hayata başlar. Sonra sırasıyla bir mahalleye, şehre ve ülkeye aidiyet duygusu gelişir.
Yeryüzüne halife olarak gönderilen insan, yaratılış gayesine uygun olarak çeşitli imtihanlara tabi tutulmaktadır. Hz. Âdem ve Havva annemiz ile cennette başlayan imtihan süreci herkes için farklı şekillerde tezahür ederek kıyamet sabahına kadar devam edecektir.
İnsanoğlu sınırlı bir ömrü sınırlı bir zaman ve mekânda tüketerek yaşar ve ölür. İçindeki yaşama bağlılık öylesine güçlüdür ki hayatının bir gün ölümle sonlanacağını bilmesine rağmen hiç ölmeyecekmiş gibi yaşar.
Genç yaşta İslam’ı kabul eden, sahabenin ilklerinden Erkam b. Ebi’l-Erkam’ın evi, risaletin başlangıç aşamasında, İslami tebliğe mekân olmuştur.
Muhterem Müslümanlar, Dünya genelinde birçok insan doğal afetler, savaşlar ve diğer krizler nedeniyle zor zamanlar geçiriyor. Kimileri sağlıklı yaşam koşulları bulamadığından, kimileri yeterli beslenme ve tedavi imkânı olmadığından kimileri de yeterli eğitim ve güvenli ortama kavuşamadığından, çocuklarına daha iyi bir gelecek sağlamak adına güvenli şehirlere ve bölgelere sığınmak zorunda kalıyor. Şiddetli çatışmalar ve saldırılar nedeniyle […]
Vicdan, Arapçada bulmak anlamındaki “ve-ce-de” fiilinden türetilmiştir. Kişinin kendi gönlünde bulduğu şeye vicdan denilmektedir. Nasıl ki dış dünyada, yani “mevcûdâtta” yaratılışın pek çok ayetini buluyorsak, iç dünyamızda yani “vicdanımızda” da Hakk’ın sayısız tecellisini buluruz.
İnsan hayatı mukaddestir, korunmak zorundadır. Zira o değerini öncelikle Cenâb-ı Hakk’ın en güzel surette yaratmasıyla elde eder. Her bir fert, onu insan kılan özündeki fıtrat gereği muhteremdir. Efendimiz her doğanın fıtrat üzere doğduğunu[1] ifade ederek insandaki ortak değere dikkat çeker. Şüphesiz başlı başına insan olarak yaratılmak, eşsiz bir rahmetin tecellisidir. Yine insan ilahî vahye mazhar olmakla, dağların ve bütün mahlukatın yüklenemediği değere ulaşmıştır.
