Muhterem Müslümanlar!
Din, yani İslam dünyevi ve uhrevi hayatı kazanmanın reçetesi, sadece mutluluk değil gerçek saadete ermenin de yoludur. Bizler bunun için gerektiği gibi iman ederiz ve imanın gereğini yerine getiririz. Yaşanan dinin bu pratik boyutuna da dindarlık ya da takva denir.
Değerli Müminler!
Âlemleri ve içerisinde mevcut olan tüm canlıları yoktan var eden ve onlara hükmeden Rabbimiz’den hakkıyla korkmamız gerekmektedir. Nitekim Allah, Kur’ân-ı Azimüşşan’da şöyle buyurmaktadır: “Ey iman edenler! Allah'tan, O’na yaraşır şekilde korkun ve ancak Müslümanlar olarak can verin.” Mevlâmız’ın bizlere verdiği nimetler sebebiyle nasıl ona şükretmemiz gerekiyor ise, aynı sebeplerden ötürü verdiği sonsuz nimetler karşısında vefasız olma ve kulluk vazifelerini yerine getirememe ihtimalinden dolayı da onun gazabından korkmalıyız. 
Değerli Müminler!
Hicri yeni bir yılın başladığını haber veren Muharrem ayı bizim de Allah’ın izniyle önümüzdeki Perşembe günü iştirak edeceğimiz Aşure Günü’nün bir habercisi konumundadır. muharrem ayının 10. gününe tekabül eden Aşure Günü, Efendimiz (s.a.v.)’in oruç tutmayı tavsiye ettiği mübarek günlerin arasında yer almaktadır. Zira bu ayda oruç tutmak ramazan orucundan sonra Resûlullah (s.a.v.) indinde en faziletli oruç olarak sayılmaktadır: “Ramazan orucundan sonra en faziletli oruç, Allah’ın değer verdiği ay olan muharrem ayında tutulan Aşure orucudur.”
Muhterem Müslümanlar!
Hicret, ilahî mesajı insanlara bildirmekle görevli olan peygamberlerin âdeta ortak sünneti gibidir. Nitekim Hz. Muhammed (s.a.v.)’den önceki Allah elçilerinin büyük bir kısmı dinlerini yayma uğruna yurtlarını terk etmişlerdir. Efendimiz de Mekke’de geçen ağır imtihanlarla dolu 13 yıllık tebliğ sürecinden sonra Allah’ın emri üzere Medine’ye hicret etmiştir. Böylece sadece Mekke’den Medine’ye uzanan bir mekân değişikliği olmamış, insanlık için yeni bir başlangıç gerçekleşmiştir. 
Muhterem Müminler!
Bizi yaratan ve içinde bulunduğumuz evreni bize hizmetkâr kılan Rabbimiz sevilmeye ve hürmete en layık olandır. Çünkü bize dünyadan ve ahiretten daha kıymetli olan imanı nasip etmiş, bizi günde yirmi yedi binden fazla kez nefes alıp vermek suretiyle sağlıklı kılmış, bize akıl vermiş, Kur’ân-ı Kerîm göndermiş ve her sahada örnek olan bir peygamber göndermiştir. Ayrıca biz müminler için, iman üzere ölürsek ebedî cennet hazırlamıştır. İşte bütün bu nimetleri veren elbette sevilir. Bir kul Allah’ı seviyor ve sevgisini sâlih amellerle buluşturuyorsa, Allah da o kulu seviyor demektir.
Muhterem Müslümanlar!
Rabbimiz bize nasûh tövbesi etmemizi buyurmaktadır: “Ey iman edenler! Samimi bir tövbe ile Allah’a dönün. Umulur ki Rabbiniz sizin kötülüklerinizi örter, peygamberi ve onunla birlikte iman edenleri utandırmayacağı günde Allah sizi içlerinden ırmaklar akan cennetlere sokar. Çünkü onların nurları, önlerinde ve yanlarında koşar da, ‘Ey Rabbimiz! Nurumuzu tamamla, bizi bağışla, çünkü sen her şeye kâdirsin.’ derler.” Nasûh tövbesi, bir daha dönmemek üzere hem bedenimizdeki organlar hem de kalp ile yapılan tövbeyi ifade eder.
Muhterem Müminler!
Sözlüklere baktığımızda “kurban” kelimesinin akraba kelimesiyle aynı kökten geldiğini ve yakınlığı ifade ettiğini görürüz. Rabbimize sunduğumuz kurban ile adanmışlığımızı, yani O’na tabi olduğumuzu gösterir, adandığımız Rabbimize kalbî yakınlığımızı ortaya koyduğumuzu ifade ederiz. Kurban aynı zamanda adanmışlığımızın Cenâb-ı Hak tarafından kabulünü ve O’nun bize yakınlığını da ifade eder. Dolayısıyla kurban yakınlaşmaktır; adayan kulun uğruna adadığı Rabbine yakınlaşmasıdır.
